Αντί προλόγου

Ο έμφυτος ενθουσιασμός που είχα σαν παιδί για κάθε λογής υπόγειο σχηματισμό τεχνητό ή φυσικό,με έφερε αρκετές φορές, μέσα σε σπήλαια με πετσέτες δεμένες στο κεφάλι και φακούς στα χέρια... Από το 96' αρχίζω οργανωμένα να συμμετέχω σε σπηλαιολογικές αποστολές

(Καιάδας 90')

Τρύπα Φεναιού- 22-23/10/11

Στην αποστολή συμμετείχαν : Εύη Μπάρλα, Αντώνης Βορριάς, Δημήτρης Αντωνόπουλος.

Ορυχεία Λαυρεωτικής και Μάντρας Αττικής

 Η αλήθεια είναι πως η επίσκεψη ενός ορυχείου, δεν περιλαμβάνει το στοιχείο της πρωτογενούς εξερεύνησης όπως συμβαίνει σε ένα νέο σπήλαιο. Πρόκειται για έργo ανθρώπων και ως τέτοιo δεν
κρύβεi κομμάτια υπόγειας γης που άλλος δεν έχει αντικρύσει.
   Παρ' όλα αυτά το ορυχείο είναι σαν μία φωτογραφία, που απαθανατίζει την στιγμή ή δίνει την αίσθηση και το άρωμα της εποχής του. Ο τόπος εργασίας των μεταλλορύχων γίνεται το πεδίο παρατήρησης, ενώ κάθε ίχνος αυτών των ανθρώπων είναι ένα κομμάτι στο παζλ. Η πάροδος του χρόνου έχει αλλοιώσει τις υπόγειες δομές, και βρισκόμαστε να ψάχνουμε στοές χαρακτηρισμένες με αριθμητικούς κωδικούς,  ονόματα γυναικών ή γαλλικές φράσεις.
   Όλη αυτή η εθιστική αναζήτηση μας απορρόφησε πλήρως για αρκετούς μήνες τώρα.

Ο κύκλος αυτός μάλλον κλείνει και όπως φαίνεται η επόμενη ανάρτηση θα είναι η φωτογράφηση κάποιου φυσικού έγκοιλου.